یادداشت احمد زید آبادی به یاد ناصر ملک مطیعی

يکشنبه،۰۶ خرداد ۱۳۹۷ - ۱۷:۴۵

گروه فرهنگ و هنر - من از هنر سینما اطلاع زیادی ندارم و طبعاً در این باره به هیچوجه صاحب نظر نیستم. با این حال، به عنوان یک تماشاگر عادی، سلیقۀ مخصوص به خودم را دارم و داوری ام در بارۀ فیلم ها مانند هر زمینۀ دیگری، سختگیرانه و همراه با بی پروایی است! از این رو، فیلم های نادر و انگشت شماری را می پسندم و تحسین می کنم.

 با این حال، یکی از فیلم هایی که از بازی ها، لوکیشن ها و دیالوگ هایش در نوجوانی بسیار لذت بردم؛ سریال سلطان صاحب قران بود. این سریال به گمانم سال 56 از تلویزیون ایران پخش می شد؛ سالی که از روستا به شهر مهاجرت کرده بودیم و من تازه با پدیده ای به نام تلویزیون آشنا شده بودم.
 به واقع عاشق سینه چاک تلویزیون بودم؛ اما از تماشای برنامه های آن تقریباً محروم! چرا که خودمان تلویزیون نداشتیم و نشستن پای تلویزیون همسایه ها هم بدون تحمل درجه ای از خفت و خواری امکانپذیر نبود!
با این همه، با لطایف الحیلی موفق به تماشای چند بخش از سریال سلطان صاحب قران شدم. انصافاً که تماشای آن بی نهایت لذت بخش بود. کارگردانی زنده یاد علی حاتمی در کنار بازی درخشان بسیاری از هنرمندان کشورمان بخصوص پرویز فنی زاده، ناصر ملک مطیعی و جمشید مشایخی، فیلم را یک سر و گردن از تمام سریال های ایرانی بالاتر نشانده بود.
ناصر ملک مطیعی نقش امیرکبیر را در سلطان صاحب قران بازی می کرد. او چنان از عهدۀ این نقش برآمده بود که من به عنوانی دانش آموزی 12 ساله، آنچه را که در وصف هیبت و صلابت امیر در کتاب ها خوانده بودم؛ در نقش ملک مطیعی به عینه می دیدم.

 نمی دانم چرا هنرمندان عرصۀ سینمای ایران، دیگر پس از آن، آثاری در حد سلطان صاحب قران خلق نکردند؟ البته شاید دلیلش روشن باشد! به همان دلیلی که بازیگران توانمندی چون ملک مطیعی از ایفای نقش محروم شدند؛ فنی زاده ها در فقر و بی خبری، دار فانی را وداع گفتند؛ وثوقی ها ناچار به ترک دائمی وطن شدند؛ مشایخی ها اجباراً به بازی در کارهای نه چندان درخشان تن دادند و حاتمی ها نیز با محدودیت انتخاب سوژه های اثرگذار، به سمت سوژه های معمولی تر رفتند.

 در حقیقت، سایۀ سنگین "سیاستی ضد سیاست" بر هنر و سینمای ایران پس از انقلاب، فقط به تلخکامی بسیاری از هنرمندان این عرصه منتهی نشد بلکه رگه های اصیل این حوزه از هنر را نیز که تازه در حال جوانه زدن بود؛ پژمرد و رو به خشکیدگی برد.
این همه بی سیاستی و ناکامی اما لایق این کشور نبود. 

 امید که خداوند تلخکامی سال های انزوا و خانه نشینی ملک مطیعی ها را به شیرین کامی در سرای ابدی بدل کند و سایرین را چندان زنده بدارد که طرحی نو دراندازند.

انتهای پیام/

کد خبر: 1269