گروه فرهنگ و هنر- آلبوم موسیقی صوتی و تصویری که راوی بداهه نوازی های استاد کیخسرو پورناظری آهنگساز و نوازنده شناخته شده تنبوراست، دراین سالها اغلب آثاری که از ایشان منتشرشده با همراهی گروه موسیقی شمس بوده و اما این بار شاهد دلنوازی های سالها تلاش او در عرصه موسیقی هستیم.
به گزارش پیام ایران ، مراسم رونمایی این آلبوم امروز 26 دی ماه با حضور بزرگان موسیقی شهرام ناظری، محمدرضا درویشی، بیژن کامکار، نجمه تجدد، مجید درخشانی، حمید رضا نوربخش،شاهو عندلیبی شاهرخ تویسرکانی، تهورس و سهراب پورناظری در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
نخستین سخنران بیژن کامکاربود، خواننده و نوازنده پیشکسوت ساز دف.آشنایی اش با کیخسرو پورناظری شاید به بیش از 40- 50 سال گذشته برمی گردد، البته پیش ازاین به سبب همکاری ایشان با زنده یاد حسن کامکار او را می شناخت.
استادحسن کامکار کارشناس موسیقی در سنندج بودند و استاد پورناظری کارشناس موسیقی کرمانشاه.بیژن کامکار گفت: وقتی برای نخستین باردردانشکده هنرهای زیبا ایشان را دیدم به من گفت من علی ناظری هستم و بعد آن در یکی از سفرهای خارج از ایران که همراه هم بودیم به منزل ایشان رفتم و بطور اتفاقی مدارکش را دیدم که نوشته شده بود "کیخسرو پورناظری" و گفت پدرم علاقه بسیاری به شاهنامه داشت وبراین اساس نام من را کیخسرو انتخاب کرد و مادرم به خاطر ارادت به حضرت علی(ع) مرا در خانه علی صدا میزد.
او افزود: آثاری که تا به امروز کیخسرو پورناظری ساخته است به مانند کتاب های مرجع است تا اگر زمانی مردم از گوش دادن به موسیقی های بی هویت خسته شدند و قصد داشتند رجعتی به گذاشته داشته باشند به اندازه کافی آثاری اینچنین وجود دارد.
علی آقا زحمات بسیاری برای موسیقی کشیده و یکی ازافتخارات من این است که در تعدادی ازکارهای او مانند "افسانه تنبور" به عنوان خواننده همکاری داشته باشم و آرزو دارم نیرویی دوباره در من بوجود آید تا باردیگر با آقای پورناظری اجرای کنسرت داشته باشم.
محمدرضا درویشی پژوهشگر موسیقی وآهنگساز نیز در جملاتی بیان کرد: تنبور یک ساز کلی نیست بلکه ساز باستانی ایران زمین است که کردهای یارسان پیش از قرن هفتم هجری تنبور را به عنوان یک ساز آیینی انتخاب کرده بودند و این انتخاب یک راز باطنی و تاریخی است که ما نمی دانیم.
او افزود: تنبور در یارسان جنبه تک نوازی یا گروه نوازی نداشت و در مراسم آیینی آنها بسیار ساده نواخته می شد و همراهی کننده کلامی های مثنوی و ذکرها بود.این که پیش ازگروه موسیقی شمس چه گروهی برای نخستین بار تنبوررا بصورت گروهی نواخته است اهمیت ندارد چیزی که مهم است آهنگسازی برای این گروه است که نشات گرفته از یک ذوق شیوا، لطیف و عمیق است که بسیاری از آهنگسازان پر ادعای ایران باید حسرت آن را بخورند بنابراین باید به کیخسرو پورناظری تبریک گفت چرا که داشتن چنین ذوقی نیازمند ذات، باطن و معرفت درونی است.
ملودی های کیخسروعمق، لطافت و معنا دارد این ها الگوهایی است برای آهنگسازان امروز و آینده. همچنین تصانیف و و موسیقی هایی که ایشان در 40-50 سال گذشته ساخته اند مشابه ایی ندارد چرا که یک تلفیق غیر عمد بین موسیقی کردی و موسیقی دستگاهی بشکل سیال در جوش و خروش است.
آریاسپ دادبه از نویسندگان سخنران بعدی بود و بیان کرد: ذهنیتی که در دوره جدید، اهالی فرهنگ نسبت به تاریخ فرهنگ و هنرشان دارند عارضه ایی است پدید آمده از عدم تاسیس دانش های جدید در ایران.
او افزود: قضاوت من در مورد کارهای آقای پورناظری این است که یکی از دستاوردهای مهم استاد پورناظری فعال کردن ملودی هایی است که درون مایه قدیم بوده نه ادامه سنت.
سرزمین ما ایران و جهان فرهنگ ایرانی یک فرهنگ موسس و یک سرزمین تاریخی است و نیازی به جعل و ساخت هویتی برای خودمان نداریم. یک هنرمند ایرانی فقط می تواند با توجه به میراثی که برایش باقی مانده است و نگاهی که از دورن به میراث دارد به هوش تاریخی دست یابد و کیخسرو پورناظری خوداگاه یا ناخودگاه دارای این هوش تاریخی بود و توانست درونمایه های دوباره را دوباره فعال کند.
شهرام ناظری خواننده پیشکسوت موسیقی سنتی آخرین سخنران این مراسم بود. شهرام ناظری و کیخسرو پورناظری بعد 25 سال با همت شاهرخ تویسرکانی با یکدیگر روبرو شدند .ناظری میگوید اگر بخواهم از کیخسرو پورناظری صحبت کنم می شود مثنوی هفتادمن کاغذ.
ما از نوجوانی با هم آشنا بودیم و تاثیرات بسیاری بر یکدیگر داشتیم و حس مشترک و نزدیک بین ما سبب خلق آثار ماندگار شد. در تمامی آثاری که با همکاری یکدیگر بوده همفکری وجود داشت چرا که هر دو اهل ادبیات بودیم و یک نگاه فراتر به موسیقی و هنر در ذهن ما وجود داشت و از حس های یکدیگر بهره می بردیم و این همدلی های که با هم آمیخته شد حاصل آن آثاری چون" مطرب مهتاب" و "صدای سخن عشق" بود.کیخسرو بعد از من با خوانندگان بسیاری کار کرده و من هم بعد از کیخسرو در زمینه تنبور کارهایی انجام داده ام اما دیگر آن آثار ماندگار نشد.
او افزود: در دنیای امروز همه از هم جدا شده اند و تنها هستند.جای همدلی ها و عشق هایی که بین ما بود خالی است. نتیجه همدلی ها و معرفتی که وجود داشت، آثار ماندگار بود. آرزو دارم جامعه به سمتی برود که بازهم همدلی ها تکرار شود. من با کیخسرو فامیل نزدیک هستیم و روزها و شب های بسیاری را با هم سپری کرده ایم. شاید باورتان نشود که چندین سال بود که او را از نزدیک ندیده بودم. نه من آدم کینه جو و لجبازی هستم و نه ایشان چنین آدمی است.
کیخسرو پورناظری به عنوان آخرین سخنران این مراسم گفت: خوشحالم که بعد از مدت ها شهرام ناطری استاد بزرگ آواز را دیدم. او لطف کرد و با وجود کسالتش به مجلس ما آمد. در خانواده ای که من رشد کردم شعر، موسیقی، معنا و صفا بود. راستی اندیشی و درستی را به من یاد دادند.
پددرم دوستانی داشت که هنوز هم تاثیر آنها در کارهایم هست. خواهر بزرگتری دارم که شعر و موسیقی را بسیار می شناخت. در سیزده سالگی شعر شد زعمت خانه سودا دلم را از زبان خواهرم شنیدم و شعر را حفظ کردم. حاصل آن حفظ کردن اثری شد که با صدای شهرام ناظری منتشر شد و هنوز هم شنیدنش زیباست.
انتهای پیام/ روزنامه ایران
