گروه فرهنگ و هنر- مراسم تجلیل و بزرگداشت پنجاه سال فعالیت هنری هوشنگ کامکار، آهنگساز و موسیقیدان نامدار ایران در ایوان شمس برگزار شد.
به گزارش پیام ایران به نقل از اقتصاد کارا مراسم تجلیل از این هنرمند با حضور فرهاد فخرالدینی، کیخسرو پورناظری، کامبیز روشن روان، شهرام ناظری، محمدرضا درویشی، لوریس چکنواریان و حمیدرضا نوربخش روی صحنه و با اهدای تندیس پاسداشت از یک عمرفعالیت هنری هوشنگ کامکار برگزار شد.
هوشنگ کامکار فرزند خلف پدر هنرپرور خویش است
فرهاد فخرالدینی آهنگساز و رهبر ارکستر در خصوص هوشنگ کامکار و خانواده وی گفت: خیلی دوست دارم در مورد خانواده کامکار صحبت کنم. هنرمند شدن و موسیقیدان شدن کار سادهای نیست تعداد هنرمندانی که در هر دورهای به وجود میآیند انگشت شمار است. با نگاه به هنرمندان پیش از اسلام خواهید دید که تعداد آنها نیز انگشت شمار بوده؛ به طور مثال در دربار خسروپرویز بزرگانی چون باربد، رامتین، نکیسا و.. حضور داشتند و با جستوجو در دوران بعد از اسلام میبینید تا دوران صفویه که موسیقی نسبتا شرایط خوبی داشت چند نفر موسیقیدان بِنام میتوان پیدا کرد، دانشمندانی که در رشتههای دیگر هم تخصص داشتند و کار میکردند؛ چون فارابی، ابن سینا و کسانی که موسیقیدان بودند؛ مانند صفیالدین ارموی و عبدالقادر مراغهای. اما دیگر کسی را نمیتوان یاقت که قابل نام بردن باشد یا اعتباری داشته باشند و اندک شمار هستند.
وی افزود: در دوران صفویه چندان روی خوشی به موسیقی نشان ندادند اما در دوران ناصرالدین شاه که مجدد موسیقی با خانواده علی اکبر خان فراهانی و فرزندانش میرزاعبدالله و آقا حسینقلی به تدریج پا گرفت موزیسینهای دیگری پدید می آیند؛ مانند درویش خان، ابوالحسن صبا و کلنل وزیری.
فخرالدینی با اشاره به گسترش موسیقی در دوران معاصر گفت: در شهر کوچکی چون سنندج مرد بزرگی به وجود می آید که در مورد او کمتر صحبت شده است؛ استاد حسن کامکار چهره ای درخشان و نامدار در تاریخ موسیقی ایران که یادگاری به جای گذاشته است؛ فرزندان هنرمندش که هر کدام برای خود استادی هستند و به اندازه یک هنرستان و یک دانشکده به این مملکت خدمت کرده اند. نتیجه آن هوشنگ کامکار و دیگر فرزندان او هستند که هر کدام در موسیقی مملکت بسیار تاثیر گذار بودند. در واقع کاری که یک هنرستان موسیقی و یک دانشکده موسیقی میتوانست انجام دهد این مرد بزرگ (حسن کامکار) بهتنهایی انجام داد. کم داشتیم افرادی که بتوانند چنین کاری انجام دهند؛ مثل استاد خودم ابوالحسن صبا. استاد حسن کامکار نیز زحمات بسیار برای موسیقی ایران کشید.
عشق عمیق چکناواریان به مردم کرد
لوریس چکناواریان هم گفت: من عاشق مردم کرد هستم و افتخار میکنم با دو هنرمند بزرگ و موسیقیدان چون هوشنگ کامکار و شهرام ناظری آشنایی و دوستی دارم، همکاریهایی داشتهایم و چند کار این دوستان را رهبری کردهام. همچنین با شهرام ناظری آلبومی را جمع آوری کردیم که تجربه فوق العادهای بود. هوشنگ کامکار محقق و آهنگساز بزرگ و از همه مهمتر انسان بزرگی است.
کامکارها نمونه بارز اخلاق و هنر هستند
شهرام ناظری خواننده موسیقی سنتی ایران هم بیان کرد: بخش عمده خاطرات زیبا و شکوهمند چهل سال حضورم در موسیقی ایران در کنار موسیقی کامکارها رقم خورده است. این گروه از نظر موسیقی و بهخصوص اخلاقی بسیار نمونه هستند و روزها و شبها و روزگاران زیبایی را چه در داخل و چه خارج از کشور با این گروه گذراندهام.
این مراسم کم نظیر بود
کیخسرو پورناظری نیز گفت: فکر میکنم این مراسم که برای بزرگ مرد ارزشمندی که بر گردن موسیقی ایران حق بزرگی دارد و در تمام ابعاد مختلف میتوان او را استاد برجسته نام برد در نوع خود کم نظیر بوده است. و آرزو دارم این پیوند و وحدتی که در گروه کامکارها وجود دارد ادامه داشته باشد و به جامعه موسیقی و گنجینه موسیقی آثار بیشتری را عرضه کنند.
نمونهای مانند خانواده کامکارها در تاریخ موسیقی وجود ندارد
محمد رضا درویشی پژوهشگر موسیقی در ادامه این مراسم گفت: کیست که نداند روانشاد استاد حسن کامکار از ۱۳۲۵ تا ۱۳۴۷ چه کرد؟ خانواده کامکار امروز دیگر یک خانواده نیست یک خاندان بزرگ موسیقی درکشور است که در طول تاریخ چند سال موسیقی ایران سابقه ندارد. یعنی امروز فکر می کنم ۵ نسل در خاندان بزرگ کامکارها به کار موسیقی میپردازند و در کل تاریخ موسیقی گذشته ایران چنین خاندانی بیسابقه است. یک اصطلاحی در موسیقی مناطق ایران داریم با عنوان چسبیده کار و چکیده کار؛ چکیده کار کسانی هستند که نسل در نسل و آبا و اجدادی به هنر موسیقی میپردازند و چسبیده کار کسانی هستند که از روی ذوق و شوق فردی آن هنر را انتخاب میکنند اگر خاندانی پیدا کردید چکیده کارتر از خاندان بزرگ کامکارها جامعه موسیقی کشور موظف است یک جایزه عظیم به آن اهدا کند اما در طول چهل سال مطالعه روی موسیقی ایران با چنین موضوعی برخورد نکردهام.
تندیسی با ارزش تر از گِرَمی
هوشنگ کامکار نیز در پایان این مراسم گفت: طی سالها فعالیت در عرصه هنر و موسیقی این نخستین بار در طول نیم قرن حضور در موسیقی ایران است که از من تجلیل میشود. در این سالها نه من، که خانواده ما چندان تمایلی به برگزاری چنین مراسمی نداشتیم؛ این بار هم به اصرار آقای عزیزی آرام، البته با عشق این برنامه را پذیرفتم؛ زیرا از سوی یک نهاد کاملا مردمی برگزار میشود و به هیچ نهادی وابسته نیست و با وجود شرایط امروز موسیقی کشورمان چنین مراسمی برای من بسیار مهم و ارزشمند است. آنچنان که حتی برای من از جایزه گرمی هم مهمتر و با ارزشتر است. جوایزی که در خارج موزیسینهای ایران میگیرند را چه کسانی داوری کردهاند؟ آیا جایزه جهانی که به یک سنتورنواز در استرالیا اهدا میشود را پشنگ کامکار یا پرویز مشکاتیان اهدا کردهاند. کدامیک از این داوران او را به عنوان برنده جایزه جهانی انتخاب کرده است و چه ارزشی برای آن نوازنده ایرانی دارد بدون وجود یک داور ایرانی؟
وی افزود: دست اندرکاران و مسئولان باید در زمان حیات هنرمندان آنها را دریباند و برای آنها بزرگداشت برگزار کنند نه زمانی که دیگر در قید حیات نیستند؛ مانند هنرمندانی چون حسین دهلوی و هوشنگ ظریف.
اگر امروز این افتخار نصیب من شده آن را مدیون پدرم استاد حسن کامکار، برادرانم و به ویژه همسر مهربانم هستم.
میلاد کیایی، محمد الهیاری مدیر کل دفتر موسیقی، ارسلان، صبا و هانا کامکار، نجمه تجدد، محمد رضا چراغعلی، محمد عیوضی و حسین زمان از میهمانان برنامه بودند که با اجرای گروه نی بانگ به سرپرستی کاوه سپندار و خوانندگی بیژن کامکار به انجام رسید.
در ابتدای این نشست نیز عبدالرضا رادفر، عبدالجبار کاکایی، حمیدرضا شکارسری، بیژن ارژن، سیدحسین متولیان و مصطفی رحماندوست، اشعاری از شاعران معاصر و گزیدهای از آثار خود را خواندند.
انتهای پیام/